‘Ik steek hier iedere dinsdag het vrouwenboekske bij u binnen, terwijl ge nog ligt te slapen. Ik ken het kleppen van uw brievenbus zo goed, Francine.’
In een straat, in een dorp, in het achtergat van Vlaanderen. Daar woont en leeft een collectie alledaagse en oervlaamse personages, met onder andere Marcella en haar man Gerard, twee Marie-Rosen (rozen met doornen, geen rozen zonder doornen zegt Michiel Hoornaart), een Julienske en Jan Vaneeckhoudt, wiens broer in de gemeenteraad zit.

En soms een klein incident als een klein manneke overhoop gelopen wordt, als de plomb général springt, of als het weer ‘wie … wie … wie …’ klinkt van tussen de bachen achter in de tuin. En een reis met een autocar, die stilvalt op de dam van de Gileppe.
Een klein verhaal in een gewone straat dat steeds verder verzakt in een surrealistische droom en eindigt in een bevreemdende leegte. Door dit alles heen: een mysterie van niks, handtekening van de schrijver Filip van Luchenen.
Vier acteurs zuigen je op hoog tempo mee in een vertelsel met een tiental personages, een straat, een schoolpoort en een paardekoers. De poëzie van het Vlaamse achterland: de taal, de figuren, de machinerie van horen zien en zwijgen. De vertelling proeft als overgoten met de sauzen van Devos-Lemmens, soms zoet, dan weer zout, pikant, soms heerlijk vettig en af en toe een tikkeltje exotisch.